Goran Stojiljkovic vond als jonge jongen een tweede thuis bij VVV’03. Nu is hij er al tweeënhalf jaar hoofdtrainer, waarmee er een droom voor hem uitkwam. ,,Dit is mijn manier om iets terug te doen voor de club.’’

Door Sven Poels van Via Venlo

Hij is drie, vaak vier keer per week op zijn vertrouwde sportpark Herungerberg. Zaterdags óp het veld, als speler van de veteranenkliek, en de andere keren – dinsdag, vrijdag en zondag – als trainer van het eerste herenelftal, waar hij onlangs nog een jaar voor heeft bijgetekend. Het is bijkans een parttimebaan, al ziet de bevlogen Stojiljkovic (41) het zelf zo niet. ,,Het is geen werk, maar een hobby’’, bezweert hij. ,,Ik doe het met heel veel passie. Voetbal stroomt door mijn aderen; het is mijn lust en mijn leven.”

Dat hij nu de zwartgele trainersjas van VVV’03 draagt, is volgens hem een droom die uitkwam. Om die droom te begrijpen, moeten we 27 jaar terug in de tijd. ,,In februari 1993 ben ik in Nederland komen wonen’’, vertelt de in Kroatië geboren Stojiljkovic, kind van Servische ouders. ,,Drie maanden later meldde ik me al aan bij Nuldrie. Ik was vijftien jaar en sprak geen woord Nederlands toen ik voor de eerste keer de kantine binnenkwam, maar ik zag alleen maar lieve mensen. De club heeft veel voor me gedaan. Ik werd thuis opgehaald om te komen voetballen en voor het jeugdtoernooi in Friesland hoefde ik niks te betalen. Die herinneringen komen terug, elke keer als ik de berg (Herungerberg, red.) op kom.’’

Stojiljkovic doorliep de jeugdelftallen en vertrok vervolgens naar het ‘grote’ VVV. ,,Na de A kwam ik daar in het tweede terecht. Ik zat tegen het eerste aan, maar moest noodgedwongen stoppen vanwege blessures.’’ Na vijf jaar, inclusief een seizoen bij RKSV Venlo, kwam de getalenteerde Serviër terug op het oude, warme voetbalnest. Twaalf jaar aan een stuk, tot zijn 37ste, kwam hij daar uit voor het vaandelteam. ,,Daarna ben ik lager gaan voetballen.’’

Ook pakte hij het trainerschap op. In 2011 begon hij met het coachen van de jeugd, twee jaar later behaalde hij zijn eerste trainersdiploma. Vier seizoenen was hij verantwoordelijk voor dames 1 en inmiddels staat hij na zijn ‘stage’ bij Belfeldia ook al tweeënhalf jaar voor de groep bij heren 1. ,,Dit is mijn manier om iets terug te doen voor de club’’, zegt hij daar zelf over.

Eerlijk is eerlijk: geheel vlekkeloos verliep het allemaal niet. In zijn eerste jaar vertrok bijna het hele team na een akkefietje met een speler en vorig seizoen degradeerde hij en werd hij tijdelijk op non-actief gezet omdat hij ‘te fanatiek’ zou zijn. Pas toen de spelersgroep voor hem op de bres ging staan, mocht hij blijven. ,,Ik volg mijn hart en doe er alles aan om te winnen, wat niet altijd verstandig is. Soms moet ik een stap terugdoen, meer de rust bewaren’’, steekt hij zijn hand deels in eigen boezem.

Komende zondag wacht het thuisduel met subtopper SV Lottum, een elftal met ook allemaal rouwdouwers. Geen gemakkelijke opgave, want de heenwedstrijd ging voor de nummer voorlaatst met 5-0 verloren. ,,Het is een moeilijk seizoen, maar we hebben wel enorm veel plezier. Het is een goede groep met allemaal jongens van de club. We hebben te maken met tegenslagen, maar daar worden we alleen maar beter van.’’ Knokker en gevoelsmens Stojiljkovic weet dat als geen ander.

https://digikrant.limburger.nl/html5/reader/production/default.aspx?edid=d0694713-2416-4e7e-8e06-0d0d6c1daf5d